کلینیک ذهن زیبا

مبانی نظری درمان مبتنی بر حل تعارض

درمان مبتنی بر حل تعارض (CRBT) بر اساس چندین نظریه روان‌شناختی معتبر بنا شده است. چارچوب‌های کلیدی زیر، رویکرد این نوع درمان را شکل می‌دهند:

1. نظریه روانکاوی: طبق نظریه روانکاوی فروید، تعارضات ناخودآگاه حل‌نشده اغلب به صورت ناراحتی‌های روانی ظاهر می‌شوند. این تعارضات درونی بین بخش‌های مختلف روان—مانند نهاد (id)، خود (ego)، و فراخود (superego)—می‌توانند به اضطراب، افسردگی یا رفتارهای ناسالم منجر شوند. در CRBT، تلاش می‌شود این تعارضات ناخودآگاه به سطح آگاهی آورده شوند تا بیمار بتواند به صورت آگاهانه با آن‌ها مواجه شده و تنش‌های احساسی زمینه‌ای را حل کند.
2. درمان شناختی-رفتاری (CBT): درمان شناختی-رفتاری (CBT) فرض می‌کند که افکار، احساسات و رفتارهای ما به یکدیگر مرتبط هستند. تعارضات اغلب به دلیل الگوهای فکری نادرست، تعصبات شناختی و رفتارهای ناسازگار به وجود می‌آیند. CRBT از اصول CBT استفاده می‌کند تا به افراد کمک کند افکار و باورهای منفی خود را بازنگری کنند، در نتیجه باعث کاهش ناراحتی‌های احساسی و ارتقای استراتژی‌های مؤثرتر حل مسئله می‌شود.
3. نظریه سیستم‌های خانواده: نظریه سیستم‌های خانواده بر پیوند میان اعضای خانواده و نقش پویایی‌های خانوادگی در شکل‌گیری رفتار و سلامت روانی تأکید دارد. تعارضات در ساختار خانواده می‌توانند به آشفتگی‌های احساسی قابل توجهی منجر شوند و CRBT اغلب بر حل این تعارضات بین فردی از طریق بهبود ارتباطات و تعیین مرزهای سالم در خانواده تمرکز دارد.
4. نظریه دلبستگی: نظریه دلبستگی که توسط جان بالبی توسعه یافته است، اهمیت روابط اولیه در شکل‌دهی پاسخ‌های احساسی را برجسته می‌کند. در CRBT، تعارضات حل‌نشده مرتبط با دلبستگی، مانند مشکلات ناشی از دلبستگی‌های ناایمن، مورد بررسی قرار می‌گیرند و هدف آن کمک به افراد در توسعه الگوهای رابطه‌ای سالم‌تر است.

هر یک از این چارچوب‌های نظری، به توسعه طرح‌های درمانی شخصی‌سازی‌شده کمک می‌کنند که به نیازهای منحصربه‌فرد هر بیمار در درمان مبتنی بر حل تعارض پاسخ می‌دهند.

تأثیر تعارضات حل‌نشده بر سلامت روان

تعارضات حل‌نشده می‌توانند به چالش‌های جدی در سلامت روان، چه در کوتاه‌مدت و چه در بلندمدت منجر شوند. زمانی که تنش‌های احساسی و تعارضات روانی بدون رسیدگی باقی می‌مانند، به اشکال مختلفی ظاهر می‌شوند و به‌طور منفی بر سلامت عمومی فرد تأثیر می‌گذارند. در ادامه به برخی از رایج‌ترین اثرات تعارضات حل‌نشده اشاره می‌شود:

1. افسردگی وقتی افراد با تعارضات داخلی یا خارجی مداوم روبرو هستند، فشارهای احساسی می‌تواند به احساسات ناامیدی، بی‌ارزشی و غم و اندوه منجر شود که همه این‌ها از علائم اصلی افسردگی هستند. تعارضات درونی، مانند احساس گناه یا شرم حل‌نشده، اغلب به نوعی فلج احساسی می‌انجامند که از مشارکت معنادار فرد در زندگی جلوگیری می‌کنند. به مرور زمان، حضور مداوم تعارضات حل‌نشده می‌تواند حال و روان فرد را به شدت مختل کرده و انجام وظایف روزمره را دشوار کند.
2. اضطراب تعارضات، به‌ویژه آن‌هایی که شامل عدم اطمینان یا نبود راه‌حل می‌شوند، می‌توانند اضطراب را تحریک کنند. چه تعارضات بین‌فردی باشد و چه مبارزات درونی، ناتوانی در یافتن راه‌حل موجب ایجاد حالتی از استرس و ترس شدید می‌شود. این وضعیت مداوم از برانگیختگی احساسی می‌تواند به اختلال اضطراب فراگیر، حملات پانیک یا اضطراب اجتماعی منجر شود. نگرانی مداوم در مورد مسائل حل‌نشده می‌تواند توانایی شناختی و احساسی فرد را غرق کرده و احساس بی‌ثباتی و کنترل‌ناپذیری ایجاد کند.
3. خشم و پرخاشگری افراد با تعارضات حل‌نشده ممکن است به طور مداوم خشم، ناامیدی و تحریک‌پذیری را تجربه کنند. هنگامی که تعارضات درونی حل نمی‌شوند، تنش‌های احساسی می‌توانند به صورت بیرونی به شکل پرخاشگری نسبت به دیگران ظاهر شوند. این مسئله می‌تواند روابط را تحت فشار قرار داده، تعارضات اجتماعی را تشدید کرده و چرخه‌ای از خشم و ناامیدی مداوم ایجاد کند. درمان مبتنی بر حل تعارض به افراد کمک می‌کند تا به ریشه‌های خشم خود بپردازند و راه‌های سالمی برای مدیریت این احساسات شدید پیدا کنند.
4. فروپاشی روابط تعارضات حل‌نشده یکی از عوامل اصلی فروپاشی روابط هستند، چه در ازدواج، دوستی‌ها یا روابط خانوادگی. تنش‌های احساسی و نارضایتی‌های ناگفته می‌توانند به مشکلات ارتباطی، بی‌اعتمادی و کاهش صمیمیت منجر شوند. زمانی که افراد قادر به حل تعارضات به‌صورت سازنده نیستند، ممکن است به اجتناب، رفتارهای منفعل-تهاجمی یا حتی کناره‌گیری احساسی روی آورند که همه این‌ها می‌تواند به‌طور غیرقابل برگشت به روابط آسیب بزند.
5. عواقب سلامت جسمانی ارتباط ذهن و بدن به خوبی مستند شده است و تعارضات روانی حل‌نشده می‌توانند به سلامت جسمانی نیز آسیب برسانند. استرس مزمن ناشی از تعارضات احساسی حل‌نشده می‌تواند به بیماری‌های مختلف جسمانی منجر شود، مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی، مشکلات گوارشی و ضعف سیستم ایمنی بدن. علاوه بر این، هورمون‌های استرس مانند کورتیزول می‌توانند شرایط سلامت از پیش موجود را تشدید کنند و در صورت مدیریت‌نشدن مناسب، به کاهش طول عمر کلی منجر شوند.

با رسیدگی به تعارضات و حل آن‌ها، افراد می‌توانند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به این مشکلات روانی و جسمانی را کاهش دهند. درمان مبتنی بر حل تعارض (CRBT) به دنبال آن است که این تعارضات حل‌نشده را به سطح آگاهی بیاورد و فرآیند بهبودی و رشد شخصی را ممکن سازد.

فرآیند درمان در تراپی مبتنی بر حل تعارض

تراپی مبتنی بر حل تعارض (CRBT) یک فرآیند درمانی ساختارمند و مبتنی بر شواهد است. این روش از مراحلی پیروی می‌کند که به افراد و گروه‌ها کمک می‌کند تا تعارضات احساسی خود را به شکلی سالم و سازنده شناسایی، بررسی و حل کنند. مراحل اصلی این فرآیند درمانی به شرح زیر است:

1. ارزیابی اولیه و شناسایی تعارضات اولین گام در فرآیند درمان، ارزیابی جامع وضعیت روانی، احساسی و ارتباطی فرد است. درمانگر با بیمار کار می‌کند تا منابع تعارضات را شناسایی کند، چه این تعارضات درونی (مانند تروماهای حل‌نشده یا تنش‌های احساسی) باشند و چه بیرونی (مانند اختلافات بین‌فردی مداوم). این مرحله همچنین شامل جمع‌آوری اطلاعاتی از تاریخچه شخصی بیمار، روابط او و هرگونه تلاش قبلی برای حل تعارضات است.
2. توسعه بصیرت و آگاهی پس از شناسایی تعارضات، درمانگر به فرد کمک می‌کند تا بصیرتی نسبت به دلایل بنیادی این مسائل پیدا کند. این مرحله شامل افزایش خودآگاهی است که به بیمار کمک می‌کند تا درک کند که چگونه افکار، احساسات و رفتارهایش به تعارض منجر می‌شوند. تکنیک‌های شناختی-رفتاری، ذهن‌آگاهی و تمرینات تأملی اغلب در این مرحله برای کمک به بیماران در شناسایی تحریفات شناختی، رفتارهای ناسازگار و الگوهای فکری منفی استفاده می‌شود.
3. ایجاد یک طرح حل تعارض در این مرحله، درمانگر با بیمار همکاری می‌کند تا یک طرح حل تعارض سفارشی ایجاد کند. این طرح شامل استراتژی‌هایی برای رسیدگی به هر دو نوع تعارضات درونی و بیرونی است، مانند تکنیک‌های ارتباطی برای مسائل بین‌فردی، تکنیک‌های تنظیم احساسی برای مدیریت خشم و استراتژی‌های حل مسئله برای مقابله با چالش‌های خاص. این طرح به‌گونه‌ای طراحی می‌شود که واقع‌بینانه، قابل اجرا و متناسب با نیازهای فردی بیمار باشد.
4. اجرای مداخلات درمانی براساس طرح حل تعارض، درمانگر مداخلات درمانی را معرفی می‌کند که به بیمار کمک می‌کند تا تعارضات را حل کند. این مداخلات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
   • درمان شناختی-رفتاری (CBT): این رویکرد به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی را شناسایی و به چالش بکشند و آن‌ها را با روش‌های فکری سالم‌تر و سازنده‌تر جایگزین کنند.
   • درمان پذیرش و تعهد (ACT): این روش افراد را تشویق می‌کند تا احساسات و افکار خود را بپذیرند و در عین حال به اقداماتی که با ارزش‌هایشان همخوانی دارد، متعهد شوند.
   • درمان دیالکتیک رفتاری (DBT): DBT بر آموزش مهارت‌های تنظیم احساسات، اثربخشی بین‌فردی، تحمل تنش و ذهن‌آگاهی برای مدیریت تعارضات تمرکز دارد.
   • درمان خانوادگی یا زوج‌درمانی: برای تعارضات رابطه‌ای، ممکن است اعضای خانواده یا شرکای زندگی به‌صورت مشترک در جلسات شرکت کنند تا بهبود ارتباطات و حل تنش‌ها محقق شود.
5. ارزیابی پیشرفت و تنظیم طرح در طول فرآیند درمان، درمانگر به طور مرتب پیشرفت بیمار را ارزیابی می‌کند. این شامل بررسی اثربخشی استراتژی‌های حل تعارض، ارزیابی تغییرات در رفتار و بهزیستی احساسی و انجام تنظیمات لازم در طرح درمان است. تراپی مبتنی بر حل تعارض یک فرآیند پویاست که براساس پیشرفت بیمار تغییر می‌کند و به طور مداوم بهینه‌سازی می‌شود تا نتایج مثبت حاصل شود.
6. حفظ دستاوردها در بلندمدت و پیشگیری از تعارضات آینده مرحله نهایی تراپی بر حفظ پیشرفت‌ها و پیشگیری از تعارضات آینده تمرکز دارد. درمانگر به فرد مهارت‌های مقابله‌ای بلندمدت، تکنیک‌های تنظیم احساسات و استراتژی‌های حل تعارض را ارائه می‌دهد که بتواند پس از پایان تراپی نیز استفاده کند. این ممکن است شامل تکنیک‌های پیشگیری از بازگشت، برنامه‌های خودمراقبتی و در صورت نیاز پشتیبانی درمانی مداوم باشد.

این فرآیند درمانی، به بیماران کمک می‌کند تا از طریق مراحل مشخص و تخصصی به آرامش ذهنی و عاطفی دست یابند و ابزارهایی برای حل تعارضات خود در آینده داشته باشند.

فرآیند درمانی در درمان مبتنی بر حل تعارض

درمان مبتنی بر حل تعارض یک فرآیند درمانی ساختارمند و مبتنی بر شواهد است. این روش شامل مراحل مختلفی است که به افراد و گروه‌ها کمک می‌کند تا تعارضات عاطفی خود را به‌صورت سالم و سازنده شناسایی، بررسی و حل کنند. در ادامه، مراحل اصلی این فرآیند درمانی شرح داده شده است:

ارزیابی اولیه و شناسایی تعارض اولین مرحله در فرآیند درمان، ارزیابی کامل وضعیت روانی، عاطفی و روابط فرد است. درمانگر با بیمار همکاری می‌کند تا منابع تعارض را شناسایی کند، خواه این تعارضات داخلی باشند (مانند تروماهای حل‌نشده یا تنش‌های عاطفی) یا خارجی (مانند اختلافات بین‌فردی مداوم). این مرحله همچنین شامل جمع‌آوری اطلاعات پس‌زمینه درباره تاریخچه شخصی فرد، روابط او و تلاش‌های قبلی او برای حل تعارض است.

توسعه بینش و آگاهی پس از شناسایی تعارضات، درمانگر به فرد کمک می‌کند تا بینش بیشتری در مورد علل زیربنایی این مسائل پیدا کند. این مرحله شامل افزایش آگاهی از خود است که به بیمار اجازه می‌دهد بفهمد چگونه افکار، احساسات و رفتارهای او به تعارض دامن می‌زند. در این مرحله، از تکنیک‌های شناختی-رفتاری، تمرین‌های ذهن‌آگاهی و بازتابی برای شناسایی تحریفات شناختی، رفتارهای ناسازگار و الگوهای فکری منفی استفاده می‌شود.

ایجاد یک برنامه حل تعارض در این مرحله، درمانگر با بیمار همکاری می‌کند تا یک برنامه حل تعارض شخصی‌سازی‌شده تهیه کند. این برنامه شامل استراتژی‌هایی برای مقابله با تعارضات داخلی و خارجی است، مانند تکنیک‌های ارتباطی برای مسائل بین‌فردی، تکنیک‌های تنظیم عاطفی برای مدیریت خشم و استراتژی‌های حل مسئله برای مقابله با چالش‌های خاص. این برنامه به گونه‌ای طراحی شده که واقع‌بینانه، قابل اجرا و مطابق با نیازهای فرد باشد.

اجرای مداخلات درمانی با توجه به برنامه حل تعارض، درمانگر مداخلات درمانی را برای کمک به فرد در حل تعارضات معرفی می‌کند. این مداخلات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درمان شناختی-رفتاری (CBT): این روش به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی را شناسایی و به چالش بکشند و آن‌ها را با روش‌های سالم‌تر و سازنده‌تر جایگزین کنند.
• درمان پذیرش و تعهد (ACT): ACT افراد را تشویق می‌کند تا احساسات و افکار خود را بپذیرند و در عین حال به اقداماتی متعهد شوند که با ارزش‌های آن‌ها همسو باشد.
• درمان رفتار دیالکتیکی (DBT): DBT بر آموزش مهارت‌های تنظیم عاطفی، اثربخشی بین‌فردی، تحمل استرس و مهارت‌های ذهن‌آگاهی برای مدیریت تعارض تمرکز دارد.
• درمان خانوادگی یا زوج‌درمانی: برای تعارضات بین‌فردی، درمان ممکن است شامل اعضای خانواده یا همسران برای بهبود ارتباطات و حل تنش‌ها باشد.

ارزیابی پیشرفت و تنظیم برنامه در طول فرآیند درمان، درمانگر به‌طور منظم پیشرفت بیمار را ارزیابی می‌کند. این شامل بررسی اثربخشی استراتژی‌های حل تعارض، ارزیابی تغییرات رفتاری و بهزیستی عاطفی و انجام تنظیمات در برنامه درمانی در صورت نیاز می‌شود. درمان مبتنی بر حل تعارض یک فرآیند پویاست که بر اساس پیشرفت بیمار تکامل می‌یابد و با اصلاحات مداوم نتایج مثبت را تضمین می‌کند.

نگهداری بلندمدت و پیشگیری از تعارض مرحله نهایی درمان بر حفظ پیشرفت و پیشگیری از تعارضات آینده تمرکز دارد. درمانگر فرد را با مکانیسم‌های مقابله‌ای بلندمدت، مهارت‌های تنظیم عاطفی و استراتژی‌های حل تعارض مجهز می‌کند تا بتواند پس از درمان نیز از آن‌ها استفاده کند. این ممکن است شامل تکنیک‌های پیشگیری از بازگشت، روال‌های مراقبت از خود و حمایت درمانی مداوم در صورت نیاز باشد.

کاربردهای درمان مبتنی بر حل تعارض (CRBT)

درمان مبتنی بر حل تعارض (CRBT) نوعی درمان متنوع است که می‌تواند در محیط‌های مختلف برای رسیدگی به طیف وسیعی از تعارضات به‌کار گرفته شود. در زیر برخی از زمینه‌های کلیدی که CRBT در آن‌ها استفاده می‌شود آورده شده است:

درمان فردی در درمان فردی، CRBT بر کمک به بیماران برای حل تعارضات درونی که به اختلالات روانی مانند اضطراب، افسردگی و مشکلات خشم منجر می‌شوند، تمرکز دارد. تعارضات درونی معمولاً از تروماهای حل‌نشده، تحریفات شناختی یا باورهای منفی نسبت به خود ناشی می‌شوند. CRBT به افراد کمک می‌کند تا این درگیری‌های درونی را بررسی و حل کنند که منجر به بهبود بهزیستی عاطفی و رشد شخصی می‌شود.

زوج‌درمانی در روابط، تعارضات امری رایج هستند، اما در صورت نادیده گرفته شدن می‌توانند به دوری عاطفی، دلخوری و حتی فروپاشی رابطه منجر شوند. CRBT در زوج‌درمانی به همسران کمک می‌کند تا علل اصلی تعارضات خود را شناسایی کنند، ارتباطات خود را بهبود بخشند و اعتماد را بازسازی کنند. درمانگر به‌عنوان واسطه عمل می‌کند و به هر دو طرف کمک می‌کند تا نیازها و نگرانی‌های خود را به‌صورت سازنده بیان کنند. با حل مؤثر تعارضات، زوج‌ها می‌توانند رابطه خود را تقویت کرده و صمیمیت و درک متقابل بیشتری ایجاد کنند.

خانواده‌درمانی تعارضات خانوادگی می‌توانند بسیار چالش‌برانگیز باشند، زیرا اغلب شامل چندین نفر با دیدگاه‌ها و نیازهای عاطفی متفاوت هستند. CRBT در خانواده‌درمانی به این پویایی‌های پیچیده رسیدگی می‌کند و ارتباط باز را تسهیل می‌کند، روابط خانوادگی را بهبود می‌بخشد و مسائل طولانی‌مدت را حل می‌کند. درمانگر با کل سیستم خانواده کار می‌کند تا اعضا بتوانند دیدگاه‌های یکدیگر را درک کنند، همدلی را توسعه دهند و به زمینه‌های مشترک دست یابند. CRBT به‌ویژه در رسیدگی به تعارضات بین‌نسلی، رقابت بین خواهر و برادر و مسائل والد-فرزندی مؤثر است.

گروه‌درمانی در محیط‌های گروه‌درمانی، CRBT می‌تواند برای کمک به افراد در پیمایش تعارضات درون یک پویایی گروهی به‌کار گرفته شود. اعضای گروه اغلب از پیشینه‌های مختلفی می‌آیند و ممکن است دیدگاه‌های متفاوتی داشته باشند که می‌تواند منجر به سوءتفاهم و تنش شود. CRBT یک چارچوب ساختارمند برای حل این تعارضات، بهبود انسجام گروه و ترویج احترام متقابل فراهم می‌کند. گروه‌درمانی با استفاده از CRBT معمولاً در محیط‌هایی مانند گروه‌های حمایتی، تیم‌های سازمانی و برنامه‌های درمانی جامعه‌محور استفاده می‌شود.

حل تعارض در محیط کار تعارضات در محیط کار می‌توانند به کاهش بهره‌وری، افزایش استرس و پویایی نامناسب تیمی منجر شوند. CRBT می‌تواند برای رسیدگی به تعارضات محل کار استفاده شود و به کارکنان و مدیران کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی، حل مسئله و مذاکره بهتری پیدا کنند. با استفاده از CRBT، تعارضات محل کار می‌توانند به‌گونه‌ای حل شوند که همکاری را ترویج دهد، استرس را کاهش دهد و محیط کاری مثبت‌تری را ایجاد کند. این نوع درمان اغلب در برنامه‌های سلامت سازمانی یا کارگاه‌های مدیریت تعارض سازمانی اعمال می‌شود.

حل تعارض در جامعه در محیط‌های اجتماعی، تعارضات بین گروه‌ها یا افراد می‌توانند نظم اجتماعی را مختل کرده و تنش ایجاد کنند. CRBT می‌تواند در تلاش‌های میانجی‌گری جامعه برای حل اختلافات مربوط به تفاوت‌های فرهنگی، مسائل اجتماعی یا مدیریت محلی به‌کار گرفته شود. با ترویج درک، همدلی و گفت‌وگوی سازنده، CRBT به جوامع کمک می‌کند تا تعارضات را به‌گونه‌ای حل کنند که اتحاد و همکاری را تقویت کند. ابتکارات حل تعارض جامعه‌محور معمولاً شامل چندین ذی‌نفع است و توسط میانجی‌گران یا درمانگران آموزش‌دیده در زمینه CRBT تسهیل می‌شود.

کاربردهای تراپی مبتنی بر حل تعارض

تراپی مبتنی بر حل تعارض (CRBT) روشی منعطف و چندوجهی است که می‌تواند در محیط‌های مختلف به‌کار گرفته شود تا طیف گسترده‌ای از تعارضات را برطرف کند. در زیر برخی از حوزه‌های کلیدی که در آن‌ها از CRBT استفاده می‌شود، آورده شده است:

1. تراپی فردی در تراپی فردی، CRBT بر کمک به بیماران برای حل تعارضات درونی متمرکز است که ممکن است به اختلالات روانی مانند اضطراب، افسردگی، و مشکلات خشم منجر شود. تعارضات درونی معمولاً از تجربیات آسیب‌زا، تحریفات شناختی، یا باورهای منفی درباره خود ناشی می‌شوند. CRBT به افراد کمک می‌کند تا این مبارزات درونی را کاوش کرده و برطرف کنند، که در نهایت منجر به بهبود احساسات و رشد شخصی می‌شود.
2. تراپی زوجین در روابط، تعارضات رایج هستند و در صورت حل‌نشدن می‌توانند به دوری عاطفی، کینه و حتی فروپاشی رابطه منجر شوند. CRBT در تراپی زوجین به هر دو طرف کمک می‌کند تا علل ریشه‌ای تعارضات خود را شناسایی کنند، ارتباطات خود را بهبود بخشند و اعتماد را بازسازی کنند. درمانگر به‌عنوان میانجی عمل می‌کند و به هر دو شریک کمک می‌کند تا نیازها و نگرانی‌های خود را به‌صورت سازنده بیان کنند. با حل مؤثر تعارضات، زوج‌ها می‌توانند رابطه خود را تقویت کرده و درک و صمیمیت بیشتری را ایجاد کنند.
3. تراپی خانواده تعارضات خانوادگی معمولاً چالش‌برانگیز هستند زیرا افراد مختلف با دیدگاه‌ها و نیازهای عاطفی متفاوتی درگیر می‌شوند. CRBT در تراپی خانواده به دینامیک‌های پیچیده خانوادگی پرداخته و ارتباطات باز را تسهیل می‌کند، روابط خانوادگی را بهبود می‌بخشد و مسائل طولانی‌مدت را حل می‌کند. درمانگر با کل سیستم خانواده کار می‌کند تا اعضا را در درک دیدگاه‌های یکدیگر یاری دهد، همدلی را توسعه دهد و به نقاط مشترک دست یابد. CRBT به‌ویژه در مواجهه با تعارضات بین‌نسلی، رقابت‌های خواهر و برادری و مسائل بین والدین و فرزندان بسیار مؤثر است.
4. تراپی گروهی در محیط‌های تراپی گروهی، CRBT می‌تواند برای کمک به افراد در حل تعارضات درون یک گروه به‌کار گرفته شود. اعضای گروه اغلب از زمینه‌های مختلفی می‌آیند و ممکن است دیدگاه‌های متفاوتی داشته باشند که می‌تواند به سوءتفاهم و تنش منجر شود. CRBT چارچوبی ساختاریافته برای حل این تعارضات، بهبود انسجام گروه و ترویج احترام متقابل فراهم می‌آورد. تراپی گروهی با استفاده از CRBT معمولاً در محیط‌هایی مانند گروه‌های حمایتی، تیم‌های سازمانی و برنامه‌های تراپی اجتماعی استفاده می‌شود.
5. حل تعارضات در محیط کاری تعارضات در محیط کاری می‌تواند به کاهش بهره‌وری، افزایش استرس و کاهش کارایی تیم‌ها منجر شود. CRBT برای حل تعارضات کاری به‌کار می‌رود و به کارکنان و مدیران کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی، حل مسئله و مذاکره بهتری را توسعه دهند. با استفاده از CRBT، تعارضات کاری به گونه‌ای حل می‌شوند که همکاری، کاهش استرس و ایجاد محیط کاری مثبت‌تر را ترویج می‌دهد. این نوع تراپی معمولاً در برنامه‌های سلامت شرکتی یا کارگاه‌های مدیریت تعارضات سازمانی به‌کار می‌رود.
6. حل تعارضات در جامعه در محیط‌های اجتماعی، تعارضات بین گروه‌ها یا افراد می‌تواند هارمونی اجتماعی را مختل کرده و تنش ایجاد کند. CRBT در تلاش‌های میانجی‌گری اجتماعی برای حل اختلافات مربوط به تفاوت‌های فرهنگی، مسائل اجتماعی یا مدیریت محلی به‌کار گرفته می‌شود. با ترویج درک متقابل، همدلی و گفت‌وگوی سازنده، CRBT به جوامع کمک می‌کند تا تعارضات را به‌گونه‌ای حل کنند که اتحاد و همکاری را تقویت کند. ابتکارات حل تعارضات اجتماعی معمولاً چندین ذی‌نفع را شامل می‌شوند و توسط میانجی‌گران یا درمانگرانی که در CRBT تخصص دارند، تسهیل می‌شوند.